آموزش کامل جملات شرطی نوع دوم در انگلیسی

به طور کلی، جملات شرطی نوع دوم برای بیان شرایط و احتمالاتی که در حال حاضر واقعیت ندارند و در واقع فاصله زمانی بین شرط و نتیجه آن به مرور زمان وجود دارد، به کار می‌روند. این نوع از جملات بر اساس یک شرط غیر واقعی حال و یک نتیجه غیر واقعی در آینده ساخته می‌شوند.

ساختار کلی جملات شرطی نوع دوم به صورت زیر است:

If + حالت حال فعل کمکی (Past Simple) + شکل اصلی فعل (بدون to)

حالت حال فعل کمکی (Past Simple) در جمله شرطی نوع دوم نشان‌دهنده شرط غیر واقعی حال (وضعیتی که در حال حاضر واقعیت ندارد) و شکل اصلی فعل نشان‌دهنده نتیجه غیر واقعی در آینده است.

مثال‌ها:

If I had more time, I would travel around the world.

(اگر بیشتر وقت داشتم، دور دنیا مسافرت می‌کردم.)

در اینجا، حالت حال فعل کمکی "had" (داشتم) نشان‌دهنده شرط غیر واقعی حال (عدم داشتن وقت در حال حاضر) و شکل اصلی فعل "would travel" (مسافرت می‌کردم) نشان‌دهنده نتیجه غیر واقعی در آینده است.

If she studied harder, she would pass the exam.

(اگر او سخت‌تر مطالعه می‌کرد، از آزمون گذرانده می‌شد.)

حالت حال فعل کمکی "studied" (مطالعه می‌کرد) نشان‌دهنده شرط غیر واقعی حال (مطالعه نکردن به مقدار کافی در حال حاضر) و شکل اصلی فعل "would pass" (گذرانده می‌شد) نشان‌دهنده نتیجه غیر واقعی در آینده است.

If it wasn't raining, we would go for a picnic.

(اگر باران نمی‌بارید، برای یک پیکنی می‌رفتیم.)

حالت حال فعل کمکی "wasn't" (نمی‌بارید) نشان‌دهنده شرط غیر واقعی حال (باران نمی‌بارد در حال حاضر) و شکل اصلی فعل "would go" (می‌رفتیم) نشان‌دهنده نتیجه غیر واقعی در آینده است.

جملات شرطی نوع دوم به خوبی برای بیان شرایط غیر واقعی و احتمالات در آینده کاربرد دارند.

برای اطلاع از نکات بیشتر در رابطه با جملات شرطی نوع دوم و آشنایی با گرامر این جملات در انگلیسی می توانید به مقاله جملات شرطی نوع دوم انگلیسی سر بزنید.